Español en Colombia: ¡Del putas!
Door: Marline
Blijf op de hoogte en volg Jules
16 Februari 2017 | Colombia, Manizales
¡Hola!
Nu is het écht lang geleden dat we een blog hebben geschreven, en nu is er ook alweer heel veeeeel gebeurd!
Na onze laatste blog vertrokken we zoals gezegd naar La Guajira, in het oosten van Colombia. We kozen er uit gemakzucht voor om een tour te doen, dan is alles al fijn voor je geregeld. Onze gids heette Mario, en Mario kon alleen Spaans. Onze groep bestond verder uit een Colombiaan uit Medellín, een Engelse jongen en een Franse vrouw. Die laatste was erg gezellig!! (not).
We vertrokken 's ochtends vroeg, de komende drie dagen zouden we vooral in de auto zitten (gelukkig wel met airco, niet onbelangrijk in de woestijn). De eerste dag begon meteen goed, met twee lekke banden. Gelukkig waren andere gidsen zeer behulpzaam en werd dit twee keer vrij snel opgelost.
De eerste stop was Cabo de la Vela, een soort kitesurfwalhalla midden in de woestijn. Het dorpje deed ons een beetje aan een oude westernfilm denken: twee rijen houten huizen. Het enige wat niet klopte was de zee. De eerste dag hebben we twee uitkijkpunten bezocht, mooi, maar we waren nog niet heel erg onder de indruk. 'S avonds moesten we voor het eerst in een hangmat slapen, we zagen er erg tegenop maar als je schuin gaat liggen is het eigenlijk best wel prima. Ook hebben ze hier speciale grote hangmatten, chinchorra's genaamd, dus aan ruimte geen gebrek.
De tweede dag was een dag van keihard door de woestijn karren met de auto. Dat was wel echt heel vet. Het landschap werd ook steeds toffer naar mate de dag vorderde. Wat wel heel naar was waren de kinderen die om de zoveel meter wegblokkades hadden gemaakt, we mochten er als auto alleen langs als we de 'candytax' betaalden. Het was hartverscheurend om de kinderen te zien.
De Wayuu die in dit gebied leven hebben weinig water, voedsel, slechte hygiene en krotten als huizen. De Wayuu verdienen niets aan het toerisme in het gebied, dit gaat allemaal naar de tourbedrijven zelf. Het voelt heel slecht om snoep uit te delen aan de kinderen, bij een blokkade is het echt deur open, snoep uit delen, deur dicht, doorrijden en bij de volgende blokkade een paar meter verder hetzelfde ritueel. De kleintjes, vaak naakt omdat kleding te duur is, snappen niet helemaal wat er gebeurd en houden alleen hun handen op en zeggen 'dulce' of 'candy'. Op dag drie hebben we vooral water uitgedeeld, wat door de kinderen echt als fantastisch werd ervaren. Dat voelde al veel beter dan het uitdelen van vieze snoepjes. Maar we zaten wel echt met een dubbel gevoel in de auto.
Dag twee eindigde bij het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika, kunnen we dat ook weer afstrepen van onze bucketlist ;). We sliepen op een heel tof terrein waar plek was voor 1000 mensen, maar we waren er alleen met onze groep. Onze groep was mega saai en ging om 8u al naar de hangmat, want: 'wat moeten we anders doen in de woestijn?'. Nou: sterren kijken! Zooo mooi, we hebben nog nooit zoveel sterren gezien en de Melkweg was duidelijk zichtbaar. We zijn alleen het steelpannetje een beetje kwijt hier. En de Poolster trouwens ook :)
Na La Guajira vertrokken we naar Cartagena, meer in het westen van Colombia maar ook aan de kust. Op weg maar Cartagena zijn we nog gestopt bij een groot meer waar flamingo's leven, gekke beesten zijn dat. We voeren in een bootje over het meer en konden helaas niet heel dichtbij komen, gelukkig hebben we een goede camera bij ons :). Daarna hadden we een fijne busreis (inclusief kakkerlakken). Cartagena is weer heel erg Europees. Het historische centrum heeft allemaal gekleurde huisjes met patio's en balkonnetjes en is heel erg leuk. Veilig is de stad ook, te merken aan de hordes bejaarde Amerikaanse en Franse toeristen. De eerste dag hebben we een free tour gedaan met een goed Engels sprekende gids. Het was wel heel erg grappig dat hij al zijn zinnen afsloot met 'Yes. Is that right? Yes, that's right. Yes. Yes. Yes.' We hebben wel wat geleerd over de geschiedenis van Cartagena, maar de gids was vooral bezig met het onthouden van de 20+ namen van de groep. 'S avonds ontmoeten we Katarina en Philip weer waar we gezellig mee gegeten hebben.
Cartagena bleek minder spannend dan we hadden verwacht, na onze eerste dag hadden we eigenlijk alles wel gezien. Op dag twee stond Marline's verjaardagscadeau op de planning: een kookcursus. Toen we binnen kwamen dachten we; dit is geen Colombiaans restaurant, dit is super Europees. Met een Franse kok en als naam 'Oh La La' verwachten we geen Colombiaanse cuisine te mogen koken. Gelukkig bleek niets minder waar, de kok was erg aardig en we hebben cocktails gemaakt, ceviche als voorgerecht, rijst in een bananenblad als hoofd en als dessert witte chocolade/passievrucht soep met mango. NOM.
Na Cartagena vertrokken we naar Medellín, een stad waar we allebei heel erg naar uit hadden gekeken. Gelukkig heeft Medellín de verwachtingen vervuld. We hebben het erg naar ons zin gehad. Met onder andere activiteiten als onze eigen tour door het centrum (yes, alles uit de reisgids kunnen we afstrepen), kabelbaanritjes en een bezoek aan de wijk 'Comuna 13' waar om de arme bewoners te helpen hun reistijd naar het centrum te verkleinen roltrappen tegen de berg zijn opgemaakt, weer met Katarina en Philip gegeten, pueblito paisa (een nagemaakt koloniaal dorpje op een berg in de stad. Vooral het uitzicht was tof!).
In Medellín staan heel veel beelden van Fernando Botero, de beroemdste Colombiaanse schilder/beeldhouwer. Wat wij vooral indrukwekkend vonden waren twee precies dezelfde beelden naast elkaar van een vogel. Een beeld is verwoest doordat er een bom onder is ontploft in 1995 waarbij 23 mensen om het leven kwamen. Naast het verwoeste beeld staat precies hetzelfde beeld, maar dan nog helemaal in tact. Dit brengt de gewelddadige geschiedenis van de stad dichterbij. We hebben expres zo min mogelijk aandacht besteed aan bijvoorbeeld Pablo Escobar, we merken dat de Colombianen niet graag over deze periode praten/herinnerd willen worden. Er is een tour waar toeristen massaal voor gaan, maar ondanks dat we de geschiedenis heel interessant vinden hebben we er bewust voor gekozen deze over te slaan. We hoorden bijvoorbeeld dat Escobar's naam niet genoemd wordt tijdens tours omdat niet Engelssprekende Colombianen als ze zijn naam opvangen denken dat de gids alleen maar over Escobar vertelt en niet over andere dingen. Het schijnt dat ze daar in het verleden wel eens problemen mee hebben gehad tijdens tours.
We hebben ook een dag een tripje gemaakt naar Guatapé, een dorp op 2 uur rijden van Medellín dat bekent staat om 'La Piedra', een grote rots midden in het landschap die je met een trap kunt beklimmen (725 treden...).
Na 5 dagen de toerist uitgehangen te hebben begonnen op maandag onze Spaanse lessen, nog Jules' verjaardagscadeau. We hebben een super leuke school uitgekozen in El Poblado, de restaurant/hostelbuurt van Medellín. De klasjes waren klein (Marline zelfs maar met 1 andere jongen) en de docenten goed. Jules is inmiddels steeds meer en beter in het Spaans aan het praten en Marline kent nu álle verleden tijden. Er werden veel activiteiten naast de lessen georganiseerd waaronder een intercambio (dan komen er Colombianen naar de school om hun Engels te oefenen en dan konden wij als studenten ons Spaans oefenen) en bowlen (we moesten zelf de score bijhouden op papier, lekker ouderwets).
Tijdens onze schoolweek ontmoeten we onder andere Mauricio, een echte Medellínaan (?). Waar we twee avonden mee optrekken. De laatste avond in Medellín neemt hij ons samen met een vriendin op sleeptouw voor het uitgaansleven. De muziek was een beetje vreemd, maar ach, hebben we dat ook weer gedaan ;)
Na Medellín vertrokken we naar Jardín, spannend, de eerste bestemming die niet in onze reisgids staat! En de eerste bestemming in de koffiezone van Colombia. We boeken in eerste instantie voor een nacht maar omdat het goed bevalt blijven we er drie. We slapen bij een hele aardige Colombiaanse vrouw, Victoría, die graag Jardín wil promoten en het ons naar de zin wil maken. We hebben dankzij haar tips super veel kunnen doen in Jardín en omgeving. We hebben bijvoorbeeld de vogel Gallito de Roca (haan van de rots) gespot en zijn met een héle oude kabelbaan naar een plek gegaan waar we twee uurtjes konden wandelen.
Jardín zelf was super leuk, muy muy lindo (schattig), het voelde echt authentiek Colombiaans. Er was een groot plein waar allemaal terrasjes (yes, eindelijk!) waren met gekleurde tafels en stoelen en om het af te maken allemaal oudere mannen met sombrero's op die koffie dronken uit witte kopjes met bloemetjes.
Op de tweede dag hebben we, iets wat onze gastvrouw voor ons had geregeld, een tripje gemaakt naar een koffiefinca. Hier hebben we zelf koffie geplukt en daarna zijn we te paard naar een andere finca gereden om daar koffie te drinken. Een hele toffe ervaring, ook mede mogelijk gemaakt door Jaime, de eigenaar van de finca. Na de tour hebben we nog twee uur met hem en zijn familie op het plein in Jardín koffie gedronken. Volgens ons vond hij het ook wel gezellig en ze vonden het ook leuk dat we in het Spaans met ze over van alles en nog wat konden praten. Wat Marline vooral fijn vindt is dat Jules eindelijk een keer koffie aan het drinken is, hij vindt het nog niet lekker, maar daar kunnen we nog 5 maanden aan werken.
Gisteren zijn we aangekomen in Manizales. De tocht Jardín-Manizales was nog spannend, met 3 uur lang in de bus over een onverharde weg door de bergen heen. Als dat het enige was, was het niet zo erg geweest. Maar we zaten op stoel 1 en 2 naast de deur die niet meer dicht kon én onze stoelen zaten los waardoor we iedere bocht richting de open deur schoven. Gelukkig zijn we veilig aangekomen op onze eindbestemming. We zitten op een finca met een prachtig uitzicht over de bergen. Vandaag hebben we rondgelopen in een natuurpark om de hoek en hebben daarna in het centrum de kathedraal beklommen en, lekker op z'n Colombiaans weer een kabelbaanritje gemaakt.
We weten nog niet wat het plan voor morgen is. Eerst maar eens slapen en dan zien we wel weer. We blijven nog zo'n twee weken in Colombia en gaan dan door naar onze tweede stop, Ecuador.
Nou, dit was wel weer genoeg. Tot de volgende keer!!
Veel liefs van ons,
Jules en Marline
Nu is het écht lang geleden dat we een blog hebben geschreven, en nu is er ook alweer heel veeeeel gebeurd!
Na onze laatste blog vertrokken we zoals gezegd naar La Guajira, in het oosten van Colombia. We kozen er uit gemakzucht voor om een tour te doen, dan is alles al fijn voor je geregeld. Onze gids heette Mario, en Mario kon alleen Spaans. Onze groep bestond verder uit een Colombiaan uit Medellín, een Engelse jongen en een Franse vrouw. Die laatste was erg gezellig!! (not).
We vertrokken 's ochtends vroeg, de komende drie dagen zouden we vooral in de auto zitten (gelukkig wel met airco, niet onbelangrijk in de woestijn). De eerste dag begon meteen goed, met twee lekke banden. Gelukkig waren andere gidsen zeer behulpzaam en werd dit twee keer vrij snel opgelost.
De eerste stop was Cabo de la Vela, een soort kitesurfwalhalla midden in de woestijn. Het dorpje deed ons een beetje aan een oude westernfilm denken: twee rijen houten huizen. Het enige wat niet klopte was de zee. De eerste dag hebben we twee uitkijkpunten bezocht, mooi, maar we waren nog niet heel erg onder de indruk. 'S avonds moesten we voor het eerst in een hangmat slapen, we zagen er erg tegenop maar als je schuin gaat liggen is het eigenlijk best wel prima. Ook hebben ze hier speciale grote hangmatten, chinchorra's genaamd, dus aan ruimte geen gebrek.
De tweede dag was een dag van keihard door de woestijn karren met de auto. Dat was wel echt heel vet. Het landschap werd ook steeds toffer naar mate de dag vorderde. Wat wel heel naar was waren de kinderen die om de zoveel meter wegblokkades hadden gemaakt, we mochten er als auto alleen langs als we de 'candytax' betaalden. Het was hartverscheurend om de kinderen te zien.
De Wayuu die in dit gebied leven hebben weinig water, voedsel, slechte hygiene en krotten als huizen. De Wayuu verdienen niets aan het toerisme in het gebied, dit gaat allemaal naar de tourbedrijven zelf. Het voelt heel slecht om snoep uit te delen aan de kinderen, bij een blokkade is het echt deur open, snoep uit delen, deur dicht, doorrijden en bij de volgende blokkade een paar meter verder hetzelfde ritueel. De kleintjes, vaak naakt omdat kleding te duur is, snappen niet helemaal wat er gebeurd en houden alleen hun handen op en zeggen 'dulce' of 'candy'. Op dag drie hebben we vooral water uitgedeeld, wat door de kinderen echt als fantastisch werd ervaren. Dat voelde al veel beter dan het uitdelen van vieze snoepjes. Maar we zaten wel echt met een dubbel gevoel in de auto.
Dag twee eindigde bij het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika, kunnen we dat ook weer afstrepen van onze bucketlist ;). We sliepen op een heel tof terrein waar plek was voor 1000 mensen, maar we waren er alleen met onze groep. Onze groep was mega saai en ging om 8u al naar de hangmat, want: 'wat moeten we anders doen in de woestijn?'. Nou: sterren kijken! Zooo mooi, we hebben nog nooit zoveel sterren gezien en de Melkweg was duidelijk zichtbaar. We zijn alleen het steelpannetje een beetje kwijt hier. En de Poolster trouwens ook :)
Na La Guajira vertrokken we naar Cartagena, meer in het westen van Colombia maar ook aan de kust. Op weg maar Cartagena zijn we nog gestopt bij een groot meer waar flamingo's leven, gekke beesten zijn dat. We voeren in een bootje over het meer en konden helaas niet heel dichtbij komen, gelukkig hebben we een goede camera bij ons :). Daarna hadden we een fijne busreis (inclusief kakkerlakken). Cartagena is weer heel erg Europees. Het historische centrum heeft allemaal gekleurde huisjes met patio's en balkonnetjes en is heel erg leuk. Veilig is de stad ook, te merken aan de hordes bejaarde Amerikaanse en Franse toeristen. De eerste dag hebben we een free tour gedaan met een goed Engels sprekende gids. Het was wel heel erg grappig dat hij al zijn zinnen afsloot met 'Yes. Is that right? Yes, that's right. Yes. Yes. Yes.' We hebben wel wat geleerd over de geschiedenis van Cartagena, maar de gids was vooral bezig met het onthouden van de 20+ namen van de groep. 'S avonds ontmoeten we Katarina en Philip weer waar we gezellig mee gegeten hebben.
Cartagena bleek minder spannend dan we hadden verwacht, na onze eerste dag hadden we eigenlijk alles wel gezien. Op dag twee stond Marline's verjaardagscadeau op de planning: een kookcursus. Toen we binnen kwamen dachten we; dit is geen Colombiaans restaurant, dit is super Europees. Met een Franse kok en als naam 'Oh La La' verwachten we geen Colombiaanse cuisine te mogen koken. Gelukkig bleek niets minder waar, de kok was erg aardig en we hebben cocktails gemaakt, ceviche als voorgerecht, rijst in een bananenblad als hoofd en als dessert witte chocolade/passievrucht soep met mango. NOM.
Na Cartagena vertrokken we naar Medellín, een stad waar we allebei heel erg naar uit hadden gekeken. Gelukkig heeft Medellín de verwachtingen vervuld. We hebben het erg naar ons zin gehad. Met onder andere activiteiten als onze eigen tour door het centrum (yes, alles uit de reisgids kunnen we afstrepen), kabelbaanritjes en een bezoek aan de wijk 'Comuna 13' waar om de arme bewoners te helpen hun reistijd naar het centrum te verkleinen roltrappen tegen de berg zijn opgemaakt, weer met Katarina en Philip gegeten, pueblito paisa (een nagemaakt koloniaal dorpje op een berg in de stad. Vooral het uitzicht was tof!).
In Medellín staan heel veel beelden van Fernando Botero, de beroemdste Colombiaanse schilder/beeldhouwer. Wat wij vooral indrukwekkend vonden waren twee precies dezelfde beelden naast elkaar van een vogel. Een beeld is verwoest doordat er een bom onder is ontploft in 1995 waarbij 23 mensen om het leven kwamen. Naast het verwoeste beeld staat precies hetzelfde beeld, maar dan nog helemaal in tact. Dit brengt de gewelddadige geschiedenis van de stad dichterbij. We hebben expres zo min mogelijk aandacht besteed aan bijvoorbeeld Pablo Escobar, we merken dat de Colombianen niet graag over deze periode praten/herinnerd willen worden. Er is een tour waar toeristen massaal voor gaan, maar ondanks dat we de geschiedenis heel interessant vinden hebben we er bewust voor gekozen deze over te slaan. We hoorden bijvoorbeeld dat Escobar's naam niet genoemd wordt tijdens tours omdat niet Engelssprekende Colombianen als ze zijn naam opvangen denken dat de gids alleen maar over Escobar vertelt en niet over andere dingen. Het schijnt dat ze daar in het verleden wel eens problemen mee hebben gehad tijdens tours.
We hebben ook een dag een tripje gemaakt naar Guatapé, een dorp op 2 uur rijden van Medellín dat bekent staat om 'La Piedra', een grote rots midden in het landschap die je met een trap kunt beklimmen (725 treden...).
Na 5 dagen de toerist uitgehangen te hebben begonnen op maandag onze Spaanse lessen, nog Jules' verjaardagscadeau. We hebben een super leuke school uitgekozen in El Poblado, de restaurant/hostelbuurt van Medellín. De klasjes waren klein (Marline zelfs maar met 1 andere jongen) en de docenten goed. Jules is inmiddels steeds meer en beter in het Spaans aan het praten en Marline kent nu álle verleden tijden. Er werden veel activiteiten naast de lessen georganiseerd waaronder een intercambio (dan komen er Colombianen naar de school om hun Engels te oefenen en dan konden wij als studenten ons Spaans oefenen) en bowlen (we moesten zelf de score bijhouden op papier, lekker ouderwets).
Tijdens onze schoolweek ontmoeten we onder andere Mauricio, een echte Medellínaan (?). Waar we twee avonden mee optrekken. De laatste avond in Medellín neemt hij ons samen met een vriendin op sleeptouw voor het uitgaansleven. De muziek was een beetje vreemd, maar ach, hebben we dat ook weer gedaan ;)
Na Medellín vertrokken we naar Jardín, spannend, de eerste bestemming die niet in onze reisgids staat! En de eerste bestemming in de koffiezone van Colombia. We boeken in eerste instantie voor een nacht maar omdat het goed bevalt blijven we er drie. We slapen bij een hele aardige Colombiaanse vrouw, Victoría, die graag Jardín wil promoten en het ons naar de zin wil maken. We hebben dankzij haar tips super veel kunnen doen in Jardín en omgeving. We hebben bijvoorbeeld de vogel Gallito de Roca (haan van de rots) gespot en zijn met een héle oude kabelbaan naar een plek gegaan waar we twee uurtjes konden wandelen.
Jardín zelf was super leuk, muy muy lindo (schattig), het voelde echt authentiek Colombiaans. Er was een groot plein waar allemaal terrasjes (yes, eindelijk!) waren met gekleurde tafels en stoelen en om het af te maken allemaal oudere mannen met sombrero's op die koffie dronken uit witte kopjes met bloemetjes.
Op de tweede dag hebben we, iets wat onze gastvrouw voor ons had geregeld, een tripje gemaakt naar een koffiefinca. Hier hebben we zelf koffie geplukt en daarna zijn we te paard naar een andere finca gereden om daar koffie te drinken. Een hele toffe ervaring, ook mede mogelijk gemaakt door Jaime, de eigenaar van de finca. Na de tour hebben we nog twee uur met hem en zijn familie op het plein in Jardín koffie gedronken. Volgens ons vond hij het ook wel gezellig en ze vonden het ook leuk dat we in het Spaans met ze over van alles en nog wat konden praten. Wat Marline vooral fijn vindt is dat Jules eindelijk een keer koffie aan het drinken is, hij vindt het nog niet lekker, maar daar kunnen we nog 5 maanden aan werken.
Gisteren zijn we aangekomen in Manizales. De tocht Jardín-Manizales was nog spannend, met 3 uur lang in de bus over een onverharde weg door de bergen heen. Als dat het enige was, was het niet zo erg geweest. Maar we zaten op stoel 1 en 2 naast de deur die niet meer dicht kon én onze stoelen zaten los waardoor we iedere bocht richting de open deur schoven. Gelukkig zijn we veilig aangekomen op onze eindbestemming. We zitten op een finca met een prachtig uitzicht over de bergen. Vandaag hebben we rondgelopen in een natuurpark om de hoek en hebben daarna in het centrum de kathedraal beklommen en, lekker op z'n Colombiaans weer een kabelbaanritje gemaakt.
We weten nog niet wat het plan voor morgen is. Eerst maar eens slapen en dan zien we wel weer. We blijven nog zo'n twee weken in Colombia en gaan dan door naar onze tweede stop, Ecuador.
Nou, dit was wel weer genoeg. Tot de volgende keer!!
Veel liefs van ons,
Jules en Marline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
