Vamos a la playa para comer papaya
Door: Marline en Jules
Blijf op de hoogte en volg Jules
24 Januari 2017 | Colombia, Palomino
Hoi allemaal!
Het is alweer drie weken geleden sinds onze vorige blog. En wat is er veel gebeurd!!
Op maandag 9 januari verlieten we Bogota en ruilden we de stad in voor het pittoreske Villa de Leyva in de bergen. Het is een klein dorpje met allemaal witte lage huisjes en een groot plein met restaurants met veel te dure biertjes.
Op de tweede dag hebben we weer fietsen gehuurd, die echt verschrikkelijk waren. Na afloop heeft Marline keihard in het Spaans onderhandeld en ongeveer 2/3 van de prijs afgekregen. Volgens mij was de Colombiaan een beetje bang :).
We hebben eigenlijk alleen Casa Terracotta bezocht. Een heel tof huis geïnspireerd op de stijl van Gaudi. Daar kwamen we een Duits stel, Philip en Katarina, tegen waarmee we de vorige dag in de bus richting Bogota zaten en we spraken af 's middags te gaan wandelen.
De wandeling was vooral warm. Maar op de top van de berg aangekomen hadden we wel een prachtig uitzicht over Villa de Leyva. Ook met P+K was het heel leuk, jeej we hadden vrienden gemaakt!
In Villa de Leyva sliepen we bij een Colombiaanse familie, gewoon via booking.com gereserveerd. Maar het was heel tof om in een echt Colombiaans huis te zijn en met de familie te kletsen (voor zover dat ging). Toen we na onze wandeling terugkwamen werden we uitgenodigd om de volgende dag mee te lunchen met een speciaal gerecht. We waren eigenlijk van plan om vroeg naar onze volgende stop te gaan, maar dit aanbod konden we natuurlijk niet afslaan!
De volgende dag begonnen de voorbereidingen voor de lunch al toen wij ons bed uitkwamen (rond een uur of 9). Helaas mocht Marline niet helpen, want het was muy moeilijk. We aten met de vier generaties die in het huis wonen, overgrootmoeder, oma, de gastvrouw en haar zoontje. Het gerecht heet Indius, het was een soort soep met aardappelen en bonen met daarin een groot spinazieachtig blad gevuld met een pasta.
Na de lunch vertrokken we naar onze volgende stop, Bucaramanga. De busreis was echt verschrikkelijk, we zaten helemaal voor in de bus en kregen dus alle gevaarlijke manoeuvres van de chauffeur mee (bijv twee bussen en drie vrachtwagens tegelijk inhalen op een bergweggetje), plus we konden volop meegenieten van oa de nagesynchroniseerde Adam Sandler film op vol volume.
Bucaramanga bleek voor ons de stad van lang uitslapen en veel tijd verdoen. Dat begon de eerste dag toen we met al onze waardevolle spullen de naar later bleek slechtste wijk van de stad door ploegden, op zoek naar het centrum. Juist toen een dakloze achter ons aankwam passeerden twee motoragenten die ons wenkten snel achter hun aan te lopen. Oef.. les geleerd zonder op de blaren hoeven zitten. Geen rugzakken, camera en max 1 telefoon mee in de stad. We hebben meteen rechtsomkeert gemaakt en een ander koloniaal stadje genaamd Girón bezocht, een kleinere tropische variant van Villa de Leyva.
Op dag twee wilden we hiken naar een waterval. Rond een uur of twaalf werd ons verteld dat dat niet meer kon. Toen maar met moeder en zoon Brabbel (zo gedoopt door Marline omdat die vrouw maar doooorging met praten over zichzelf) en Bilbo naar de finca van Don Mario gegaan. Super mooi landgoed met briljant uitzicht op de stad. Jules heeft hier wat rondgeslingerd in de bomen die waren voorzien van allerlei touwen en klimmogelijkheden. Na een guanábanasapje weer terug.
Dag drie. Free tour. Of toch niet. We waren te laat, wederom. Toen maar weer buiten de stad gegaan om Jules z'n paraglidetochtje te gunnen. Bucaramanga schijnt een van de allergoedkoopste en beste (350 dagen/jaar) plekken te zijn.
Na Bucaramanga gingen we op weg naar de kust. Onze eerste stop was Santa Marta. Een leuk stadje aan zee, hier hebben we een dagje rondgehangen en biertjes gedronken. We zochten weer contact met Philip en Katarina. We spraken af dat wij de volgende dag naar hun hostel zouden komen en dan vanaf 18 januari met z'n vieren de Ciudad Perdida jungletocht zouden gaan doen.
De finca was een dagje heerlijk ontspannen. We zijn naar een waterval gewandeld en hebben daar wat gezwommen, de dag was verder niet zo wild omdat we ons moesten voorbereiden op de zware dagen die er aan zaten te komen. Vooral Marline was zenuwachtig, Jules was z'n coole zelf natuurlijk.
De reis naar ciudad perdida was al een avontuur, de chauffeur moest boven op de berg z'n remmen nog even repareren en we stonden geregeld stil. Zenuwslopend!
Bij aankomst in het dorp werden we voorgesteld aan onze gidsen Jason en Caesar. Deze bleken in de dagen die volgenden goud waard: ze vertelden iedere avond verhalen over de inheemse bevolking en over de geschiedenis van ciudad perdida. Echt heel erg tof. Daarnaast bleven ze vaak, omdat onze groep echt uit speedy gonzalessen bestond, op Marline wachten omdat zij lekker in de tranquillo Colombiaanse mood was ;)
Maar zonder grappen. Het was echt mega zwaar. Berg op, berg af, berg op etc. Op dag twee wachtte ons een steile klim van ongeveer een uur. Iedereen kwam doorweekt aan op de top! Dag 2 en 3 waren het zwaarst met 7 uur lopen. Vooral aan het einde van dag drie waren we klaar: alles blijft nat in de jungle dus dan moest je weer je natte sokken en broek aan en die bedden... Breek me de bek niet open. Die waren goor. Sowieso worden die maar 1 keer per maand verschoont. BAH.
Ciudad Perdida was wel heel mooi! De klim van 1200 traptreden was iets minder, maar je moet er iets voor over hebben (een nat shirt).
Na Ciudad Perdida lieten we ons met Philip en Katarina, inmiddels vast onderdeel van ons reisgezelschap, op het strand afzetten. Hier hebben we een huisje gehuurd en vooral niks gedaan. Ook Marline's verjaardag hebben we daar gevierd.
We besloten op 23 januari richting Palomino te vertrekken, een waar backpackers walhalla. Er is geen reet te doen, maar er zijn ongeveer 30 hostels. We hebben vanmorgen 2 uur op de rivier in een band gedobberd, wat heel chill was. Maar ondanks de zonnebrand tóch helemaal rood. Jammer. Na het 'tuben' afscheid genomen van Katarina en Philip, zij hebben nu weer andere plannen dan wij.
Morgen willen we richting La Guajira, een afgelegen schiereiland in het oosten van Colombia. Hoe dat was horen jullie de volgende keer! :)
Adios chicos!
Jules & Marline
Het is alweer drie weken geleden sinds onze vorige blog. En wat is er veel gebeurd!!
Op maandag 9 januari verlieten we Bogota en ruilden we de stad in voor het pittoreske Villa de Leyva in de bergen. Het is een klein dorpje met allemaal witte lage huisjes en een groot plein met restaurants met veel te dure biertjes.
Op de tweede dag hebben we weer fietsen gehuurd, die echt verschrikkelijk waren. Na afloop heeft Marline keihard in het Spaans onderhandeld en ongeveer 2/3 van de prijs afgekregen. Volgens mij was de Colombiaan een beetje bang :).
We hebben eigenlijk alleen Casa Terracotta bezocht. Een heel tof huis geïnspireerd op de stijl van Gaudi. Daar kwamen we een Duits stel, Philip en Katarina, tegen waarmee we de vorige dag in de bus richting Bogota zaten en we spraken af 's middags te gaan wandelen.
De wandeling was vooral warm. Maar op de top van de berg aangekomen hadden we wel een prachtig uitzicht over Villa de Leyva. Ook met P+K was het heel leuk, jeej we hadden vrienden gemaakt!
In Villa de Leyva sliepen we bij een Colombiaanse familie, gewoon via booking.com gereserveerd. Maar het was heel tof om in een echt Colombiaans huis te zijn en met de familie te kletsen (voor zover dat ging). Toen we na onze wandeling terugkwamen werden we uitgenodigd om de volgende dag mee te lunchen met een speciaal gerecht. We waren eigenlijk van plan om vroeg naar onze volgende stop te gaan, maar dit aanbod konden we natuurlijk niet afslaan!
De volgende dag begonnen de voorbereidingen voor de lunch al toen wij ons bed uitkwamen (rond een uur of 9). Helaas mocht Marline niet helpen, want het was muy moeilijk. We aten met de vier generaties die in het huis wonen, overgrootmoeder, oma, de gastvrouw en haar zoontje. Het gerecht heet Indius, het was een soort soep met aardappelen en bonen met daarin een groot spinazieachtig blad gevuld met een pasta.
Na de lunch vertrokken we naar onze volgende stop, Bucaramanga. De busreis was echt verschrikkelijk, we zaten helemaal voor in de bus en kregen dus alle gevaarlijke manoeuvres van de chauffeur mee (bijv twee bussen en drie vrachtwagens tegelijk inhalen op een bergweggetje), plus we konden volop meegenieten van oa de nagesynchroniseerde Adam Sandler film op vol volume.
Bucaramanga bleek voor ons de stad van lang uitslapen en veel tijd verdoen. Dat begon de eerste dag toen we met al onze waardevolle spullen de naar later bleek slechtste wijk van de stad door ploegden, op zoek naar het centrum. Juist toen een dakloze achter ons aankwam passeerden twee motoragenten die ons wenkten snel achter hun aan te lopen. Oef.. les geleerd zonder op de blaren hoeven zitten. Geen rugzakken, camera en max 1 telefoon mee in de stad. We hebben meteen rechtsomkeert gemaakt en een ander koloniaal stadje genaamd Girón bezocht, een kleinere tropische variant van Villa de Leyva.
Op dag twee wilden we hiken naar een waterval. Rond een uur of twaalf werd ons verteld dat dat niet meer kon. Toen maar met moeder en zoon Brabbel (zo gedoopt door Marline omdat die vrouw maar doooorging met praten over zichzelf) en Bilbo naar de finca van Don Mario gegaan. Super mooi landgoed met briljant uitzicht op de stad. Jules heeft hier wat rondgeslingerd in de bomen die waren voorzien van allerlei touwen en klimmogelijkheden. Na een guanábanasapje weer terug.
Dag drie. Free tour. Of toch niet. We waren te laat, wederom. Toen maar weer buiten de stad gegaan om Jules z'n paraglidetochtje te gunnen. Bucaramanga schijnt een van de allergoedkoopste en beste (350 dagen/jaar) plekken te zijn.
Na Bucaramanga gingen we op weg naar de kust. Onze eerste stop was Santa Marta. Een leuk stadje aan zee, hier hebben we een dagje rondgehangen en biertjes gedronken. We zochten weer contact met Philip en Katarina. We spraken af dat wij de volgende dag naar hun hostel zouden komen en dan vanaf 18 januari met z'n vieren de Ciudad Perdida jungletocht zouden gaan doen.
De finca was een dagje heerlijk ontspannen. We zijn naar een waterval gewandeld en hebben daar wat gezwommen, de dag was verder niet zo wild omdat we ons moesten voorbereiden op de zware dagen die er aan zaten te komen. Vooral Marline was zenuwachtig, Jules was z'n coole zelf natuurlijk.
De reis naar ciudad perdida was al een avontuur, de chauffeur moest boven op de berg z'n remmen nog even repareren en we stonden geregeld stil. Zenuwslopend!
Bij aankomst in het dorp werden we voorgesteld aan onze gidsen Jason en Caesar. Deze bleken in de dagen die volgenden goud waard: ze vertelden iedere avond verhalen over de inheemse bevolking en over de geschiedenis van ciudad perdida. Echt heel erg tof. Daarnaast bleven ze vaak, omdat onze groep echt uit speedy gonzalessen bestond, op Marline wachten omdat zij lekker in de tranquillo Colombiaanse mood was ;)
Maar zonder grappen. Het was echt mega zwaar. Berg op, berg af, berg op etc. Op dag twee wachtte ons een steile klim van ongeveer een uur. Iedereen kwam doorweekt aan op de top! Dag 2 en 3 waren het zwaarst met 7 uur lopen. Vooral aan het einde van dag drie waren we klaar: alles blijft nat in de jungle dus dan moest je weer je natte sokken en broek aan en die bedden... Breek me de bek niet open. Die waren goor. Sowieso worden die maar 1 keer per maand verschoont. BAH.
Ciudad Perdida was wel heel mooi! De klim van 1200 traptreden was iets minder, maar je moet er iets voor over hebben (een nat shirt).
Na Ciudad Perdida lieten we ons met Philip en Katarina, inmiddels vast onderdeel van ons reisgezelschap, op het strand afzetten. Hier hebben we een huisje gehuurd en vooral niks gedaan. Ook Marline's verjaardag hebben we daar gevierd.
We besloten op 23 januari richting Palomino te vertrekken, een waar backpackers walhalla. Er is geen reet te doen, maar er zijn ongeveer 30 hostels. We hebben vanmorgen 2 uur op de rivier in een band gedobberd, wat heel chill was. Maar ondanks de zonnebrand tóch helemaal rood. Jammer. Na het 'tuben' afscheid genomen van Katarina en Philip, zij hebben nu weer andere plannen dan wij.
Morgen willen we richting La Guajira, een afgelegen schiereiland in het oosten van Colombia. Hoe dat was horen jullie de volgende keer! :)
Adios chicos!
Jules & Marline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
