La proxima historia del viaje de Julio y Marlina
Door: Marline
Blijf op de hoogte en volg Jules
08 Maart 2017 | Ecuador, Quito
Natuurlijk hebben we weer te lang gewacht met het schrijven van een blog, maar we proberen het wat bondiger dit keer - wat niet gaat lukken.
Zoals iedereen (sowieso) heeft gelezen zijn we aangekomen in een hostel - wat meer aanvoelde als een luxe B&B - in Manizales met prachtig uitzicht over een vallei in de koffieregio. Het bleek de perfecte plek om even uit te rusten en de vorige blog te schrijven.
De stad zelf blijkt los van de vergezichten en kabelbaans niet heel veel te bieden. Wel eten we een verschrikkelijke lunch met idem drankje genaamd mazamorra, een soort droge pap met melk, en beklimmen we de hoogste kathedraal van Colombia. Het lukt ons wel ons eerste coole Zuid-Amerikaanse dier te spotten (in het wild), een mini-toucan.
Na Manizales vertrekken we naar Salento. Om even helemaal Nederlands te gaan sliepen we in het Nederlandse hostel 'Tralala'. Wat een verschrikking, waarom noem je je hostel Tralala? We schaamden ons er echt voor, maar het was goedkoop. En de bedden waren echt fantastisch. Dus het was het waard. Ook Salento was het waard, we hebben een prachtige wandeling gemaakt door een vallei 'valle de cocora' met de nationale boom van Colombia (wax palm) en hebben van een berg af gemountainbiked (mega eng, zoom maar in op de foto van Marline).
Omdat we alweer een tijdje niet in de woestijn waren geweest besloten we na Salento naar de Tatacoa woestijn te gaan. De reis was het grootste avontuur, we hadden bedacht dat we niet de gewone route zouden nemen omdat die ons ongeveer 3 uur meer zou kosten, maar dat we eerder uit zouden stappen bij een klein dorpje en met een boot de rivier over zouden gaan. Super leuk plan, maar omdat de bus er in plaats van vijf, zeven uur over deed kwamen we EEN HALF UUR te laat voor de laatste boot. Dit hoorden we natuurlijk pas toen de bus al in de verte verdween en wij dus voor het eerst echt gestrand waren. In het donker. We hadden ook nog eens twee andere Nederlanders op sleeptouw genomen die begonnen te mopperen dat ons meesterplan niet zou slagen. Maarja, dan moet je ons maar niet volgen, wij proberen ook maar wat :P. Uiteindelijk bleek er in het dorp een hotel te zijn waar vanuit we ook nog eens een woestijntour konden regelen, dus eigenlijk was het best wel prima.
De volgende dag gingen we dus toch nog de rivier over met de boot en gingen we samen met onze gids Juan Pablo de woestijn in. De ervaring was heel anders dan La Guajira, hier konden we door de woestijn heen wandelen en zagen we alles dus niet alleen vanuit de auto. Marline trok de hitte HEEL slecht. Gelukkig had ze een kleine propeller van Suus en Juul gekregen voor de reis, die ze met veel dankbaarheid heeft gebruikt. Jules kon er wel gewoon tegen natuurlijk: zelfs politieke gesprekken in het Spaans met Juan Pablo konden er vanaf terwijl Marline lamlendig met haar propeller in een hangmat lag.
Na de woestijn gingen we richting San Agustin. We hadden al bedacht dat we daar een tijdje wilden blijven omdat we zoveel hadden gedaan de laatste tijd. Van onze Duitse freunden hadden we weer een gouden tip gekregen: Casa de Nelly. Dat hostel was echt in een woord fantastico! We hebben 4 dagen vrijwel niks uitgevoerd en vrienden gemaakt met een Iers stel Kevin en Hazel die daar ook zaten. We versterkten elkaar in het niks doen en konden daar lange gesprekken over voeren. Heerlijk. Het enige wat we gedaan hebben was een park bezoeken met allemaal oude Inca beelden, wat leuk was, maar we wilden aan het eind van de middag graag weer terug naar ons fijne hostel.
Na een lekker pannenkoekenontbijt gemaakt door Kevin verlieten we Casa de Nelly om naar Mocoa te gaan. De reis was weer fijn, we zaten in een jeep met een soort van open achterkant. En het regende en we waren misselijk. Jeej! Toen we eindelijk bij ons hostel dachten te zijn bleek het dat we nog 30 minuten over een glad bergweggetje moesten lopen, mét backpack. En het was ook nog eens omhoog. Helaas was de propeller te goed ingepakt om er even bij te halen..
In het hostel was verder niks, geen elektra en we moesten zelf koken. Dat laatste was heel leuk, in een open keuken midden in de jungle koken kan ook weer van onze bucketlist af. De activiteit bij het hostel was een wandeling naar 'El Fin del Mundo', het einde van de wereld. El Fin del mundo bleek een afgrond te zijn met een waterval waar je kon gaan liggen en over de rand kon heenkijken. Mega eng, maar wel tof.
Na Mocoa gingen we naar onze laatste stop in Colombia, Pasto. Althans, dat was de bedoeling. Ons hostel bleek 40 minuten buiten Pasto te liggen in een gehuchtje waar ze nog nooit een toerist hadden gezien. We waren eigenlijk van plan twee nachten hier te blijven, maar bij aankomst besloten we er een van te maken. De volgende dag was het dus al tijd om de grens over te steken en kwamen we na 12 uur reizen aan in Otavalo, onze eerste stop in Ecuador woehoe!!!
Otavalo staat bekend om de markt die er iedere zaterdag wordt gehouden door het hele dorp heen. Onze eerste dag was vrijdag dus hebben we een wandelingetje gemaakt en hebben daarna alvast was voorshopping gedaan voor de markt (alle andere dagen van de week is er een kleine markt waar je alles voor lagere prijzen kunt krijgen, als echte Nederlanders moesten we dus wel gaan). Zaterdag hebben we rondgelopen op de échte markt en hebben we ook de animalmarkt bekeken. Helaas is het niet gelukt om een Alpaca aan te schaffen, we werden overboden. We hadden als we wilden wel een cavia mee kunnen nemen om zelf te slachten en te roosteren, dit hebben we maar niet gedaan. Na de markt vertrokken we met de bus naar Quito.
Quito op zondag is uitgestorven, echte christenen hier ;) We zijn met een kabelbaan een berg opgegaan (misschien moeten we gaan turven hoeveel kabelbanen we nemen deze reis?) en zijn naar het huismuseum van de beroemdste Ecuadoraanse schilder geweest, Guayasamín. We dachten dat we na het museum wel goed een drankje konden doen in dé restaurantbuurt, maar die was óók uitgestorven en 90% van de restaurants was dicht. Uiteindelijk zijn we voor het eten bij een echte shoarmatent beland, die eigenaar hoeft zich natuurlijk niet aan de christelijke rustdag te houden. Gelukkig. De tweede dag in Quito hebben we eerst de free tour gedaan die echt heel leuk was en daarna zijn we er even goed voor gaan zitten om onze dagen in Ecuador te plannen. Er staat voor de komende tijd een jungletour op het programma, volgende week vliegen we voor 10 dagen naar de Galapagos en daarna gaan we eventjes een vulkaantje beklimmen. Super leuke dingen dus in het vooruitzicht!
We schrijven deze blog vanuit Mindo. Het dorp waar het (bijna) altijd regent. We hebben vanmorgen gelukkig droog een mooie wandeling kunnen maken, maar nu komt het al sinds een uur of 12 met bakken uit de hemel. Jules is trouwens de nieuwe Freek Vonk, maar dan alleen met vogels. Een echte vogelspotter wordt ie. Vooral vandaag met korte broek, wandelsokken, wandelschoenen en een grote camera was het plaatje compleet. Hihihi.
Morgen moeten we eerst terug naar Quito en dan nemen we morgenavond de nachtbus naar de jungle.
Tot de volgende keer maar weer! Wij gaan de regen trotseren om ons avondeten te scoren...
Ciaoooooo,
Julio y Marlina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley