El dinero debe rodar
Door: Marline
Blijf op de hoogte en volg Jules
11 April 2017 | Peru, Lima
Hee allemaal!
!De foto´s staan op Facebook, we moesten anders gaan betalen van deze website..¡
De afgelopen maand in Ecuador is echt voorbij gevlogen. Ecuador is voor ons het land van de grotere ondernemingen, met minder kleinere stadjes en geld dat de portemonnees uitvliegt ;) Vandaar de titel, 'geld moet rollen'. Althans, ik denk dat dat er staat :)
De ochtend na onze vorige blog werden we wakker met het nieuws dat Marline's hond, Sep, ziek was en diezelfde avond geopereerd zou worden. Een spannende dag brak aan, we moesten van Mindo naar Quito reizen maar zaten de hele tijd in spanning. 'S middags toen we weer in Quito waren aangekomen kregen we het verlossende woord. Sep was overleden op de operatietafel omdat de tumoren die op zijn lever en milt zaten niet meer te behandelen waren. Een grote schok voor Marline en ontzettend kut om er niet bij te kunnen zijn, dan wordt het verwerken een stuk moeilijker, en heel onwerkelijk vooral.
Diezelfde avond moesten we nou juist super lang opblijven omdat we de nachtbus richting de jungle zouden pakken, niet echt ideaal als je net hebt gehoord dat je hond is overleden.. De bus was echt een verschrikking, het was ZO krap! De stoelen konden niet naar achteren en er was geen beenruimte, fijne nachtbus.. :P Om 7 uur 's ochtends kwamen we aan in Lago Agrio, waarvandaan we opgehaald zouden worden door een andere bus. Om 11 uur kwamen we aan bij een rivier waar de boten om ons naar de Amazone te brengen lagen te wachten. Hier werden we voorgesteld aan onze gids, Willian, en de rest van onze groep. We waren heel moe en toen we hoorden dat we 2,5 a 3 uur moesten varen naar onze lodge had iedereen in eerste instantie zoiets van 'bah, we willen gewoon slapen'.
Gelukkig was dat gevoel na 10 minuten op de boot al voorbij. Het was zo vet om door de jungle te varen en we werden ook al snel beloond met een grote groep aapjes die naast het water in de bomen zat. Niet lang daarna riep de gids opeens 'Sloth!!' en bleek er een luiaard boven ons hoofd te zitten, zo vet! Het doel was om een luiaard van dichtbij te zien, en nog geen 20 minuten in de jungle was dat al gelukt. We zagen verder nog meer aapjes, slangen, vogels en het ging maar door. Het was ook bizar hoe goed de gids dieren kon spotten, de boot ging niet heel langzaam en Willian kon van een paar meter afstand op snelheid dieren spotten. Heel tof, hoe erg wij ook ons best deden, ons lukte het niet.
Na een paar uur op het water kwamen we aan bij ons verblijf voor de komende dagen, een lodge diep in de jungle met een birdwatchtower (remember: Jules is de nieuwe Freek Vonk, dus voor hem hadden we deze lodge uitgekozen). Eerst hebben we heerlijk geluncht en daarna was het tijd voor een zeer welkome siësta. Na de siësta gingen we weer de boot in om op het grote meer naar de zonsondergang te kijken en toen het donker was gingen we met de boot op zoek naar kaaimannen en slangen. Weer bizar hoe goed de gids de dieren zag, hij scheen met een zaklamp in de bosjes en kon door een glinstering in de ogen van dieren weten wat voor dier het was. Zo zijn we heel dichtbij een kaaiman gekomen, bijna té.
De volgende dag gingen we 's ochtends een wandeling maken. In de boot zagen we nog een miereneter wat volgens de gids hooguit 2 keer per jaar voorkomt. Bijzonder! De wandeling begon in de stralende zon, maar het werd donkerder en donkerder en halverwege begon het te stortregenen. Niet zomaar een beetje maar keeeeihard. Ondanks onze regenlaarzen en poncho's waren we tot op het ondergoed drijfnat. Maar een ervaring was het wel. 'S middags na de lunch en de siësta gingen we weer naar het meer voor de zonsondergang en daarna stond het meest spannende punt op het programma: een nachtwandeling. We hebben zo veel spinnen gezien!
Op dag drie gingen we weer de boot in om naar een indiginous stam nog dieper in de jungle te gaan. Hier hebben we het typische yucabrood gemaakt en geproefd (droge boel) en zijn we langsgegaan bij de shamaan. Dat laatste was voor Marline een beetje te zweverig, maar ondanks dat nog steeds interessant om te zien. Op de laatste dag gingen we na het ontbijt weer terug naar Quito. Een lange reis en pas 's avonds om half 10 waren we in het hostel.
In Quito hebben we een fijne rustdag gehouden en daarna was het tijd voor de tweede grote activiteit: de Galápagos!
Meteen tijdens ons eerste wandelingetje na aankomst zien we aan de zee al een aantal zeehonden, de typische rode krabbetjes en zeeleguanen. Een goed begin! De eerste middag op Santa Cruz besteden we aan uitzoeken wat we gaan doen: een boottrip of dagtochten. We hebben uiteindelijk gekozen voor dagtochten, 8 dagen waren qua geld vergelijkbaar met 4 dagen op een boot. Dus wat betreft was de keus niet moeilijk. Toen we net wilden gaan boeken kwamen we Manuel en Julia tegen, waarmee we ook in de groep zaten van de jungletour. Zij hadden eigenlijk nog geen plannen en besloten bij ons aan te sluiten.
De volgende ochtend heeeel vroeg vertrokken we met de boot richting San Isabela, het grootste en meest westelijke eiland. Marline was lekker zeeziek, zelfs met de reispillen op. Maar dat was snel vergeten na aankomst op Isabela, weer overal zeehondjes en leguanen. We werden eerst naar een fantastische activiteit gebracht: flamingo's kijken. Helaas waren het er maar 5 en ook nog best ver weg. Onze activiteit 's middags was een stuk leuker: het eerste snorkelen! Meteen was het raak, we hebben gezwommen met zeehonden én zeeschildpadden! Vooral zeehonden zijn ZO leuk.
De volgende dag moesten we weer HEEL vroeg op om de vulkaan van het eiland te beklimmen. Onze gids was echt niet aardig, hij lachte Marline uit omdat ze op de rest wilde wachten die nog op de wc waren terwijl de gids al wilde vertrekken. Nare man, die heeft een boze blik gekregen. De wandeling was niet heel spannend, maar het uitzicht op de vulkaankrater was wel heel erg tof. Het is de grootste krater van de wereld met een diameter van 10km. Je snapt dus wel dat het fotograferen ervan een hele opgave was.
'S avonds kwamen we weer terug op het eiland Santa Cruz waar we in ons favoriete hotel van de hele reis terecht kwamen. De mevrouw had twee katten en die roken zo lekker, de hele patio rook naar die katten en er lagen haarballen en poepjes overal. Zo fijn, we konden op een gegeven moment niet meer normaal over de patio lopen. Gelukkig was de kamer wel echt prima voor Galápagos standaarden. Maar als we nu terugdenken aan die patio krijgen we weer rillingen. De laatste ochtend had de kat nog overgegeven over een stoel heen, hier hebben we mevrouw op gewezen maar toen we een paar uur later onze tassen kwamen halen was er niks gebeurd....................
De twee dagen daarna hadden we onze 'freedays'. De eerste daarvan was niet heel geslaagd, dus de volgende dag wilden we het beter aanpakken. We vertrokken vroeger en gingen met een taxi naar het binnenland om vulkanen te bekijken, door lavatunnels te lopen en de turtlefarm te bezoeken. Dat was echt tof, we konden heel dichtbij de schildpadden komen en we hebben er zelfs een zien bewegen (luie beesten). Daarna hebben we het Darwincenter bezocht en daar kennelijk de hoofdattractie gemist (daarover later meer) en gingen we eindelijk snorkelen. We hebben onze eerste babyhaaien en een rog gezien. En dat zomaar vanaf het strand.
Na de freedays was het tijd voor onze serie aan daytrips. Op dag 1 gingen we naar het eiland Santa Fé. Vooral de tweede snorkelplek was de moeite waard, het water was super helder en we hebben er met zeehondjes gespeeld in het water. Op de derde snorkelplek gingen we op zoek naar hamerhaaien. De zee was hier super diep en donker, en helaas waren de hamerhaaien net aan het lunchen ofzo. Ze waren in ieder geval niet in de buurt. Maar ach, we hadden hierna nog drie dagen om ze te kunnen zien, dus heel erg vonden we het niet.
De tweede dagtrip ging met de boot naar Pinzón, een eiland ten westen van Santa Cruz. Van deze dagtour waren we minder onder de indruk, er werden ons dolfijnen en opnieuw hamerhaaien beloofd, maar die waren er helaas weer niet. Wel hebben we heel dichtbij een jonge zeeschildpad gezwommen en heeft Jules een gouden rog gezien die verder niemand van de groep heeft gezien. Het werd ook nog even twee keer spannend, de eerste keer waren we een meisje kwijt die was afgedreven zonder dat de gids het gemerkt had die we moesten gaan zoeken en bij de volgende snorkelplek waren wij met een groot deel van de groep de gids kwijt die weer gewoon doorgezwommen was. Toen we de gids weer vonden en ik zei ´We waren je al best een tijdje kwijt..´ antwoorde hij met ´Why?´. Vandaag geen fooi voor de gids dus, die hebben we aan de kapitein en de kok gegeven.
Dag drie stond er een duiktrip op het programma, waar we heel erg naar uitgekeken hadden. We voeren met de boot naar South Seymour en daar hebben we eerst geoefend met naar de bodem zakken en weer omhoog gaan, de zuurstofslang onder water uit je mond halen en er weer indoen en water uit je bril halen onder water. Dit ging allemaal goed en na een rondje te hebben gezwommen gingen we naar de tweede duikplek om het geoefende in de praktijk te brengen. Hier werden ons weer hamerhaaien beloofd! Dus vol spanning gingen we weer onder water, veel hebben we niet gezien maar het was super tof. Het hoogtepunt was een haai van ongeveer 2 meter heel dichtbij! Maar na 10 minuten was de zuurstof van Manuel en Jules op en was Julia er klaar mee. Marline ging toen alleen met de instructrice nog een keer naar beneden en heeft toen nog een rog en rode kwallen gezien. Opgewonden en een tikkeltje jaloers (Jules op Marline omdat ze langer kon) keerden we weer terug naar onze kattenbasis.
Op onze laatste dagtrip gingen we naar het eiland San Cristobal, naar de befaamde Kicker Rock. Bij aankomst namen we afscheid van Manuel en Julia omdat zij een nachtje op het eiland zouden blijven. De gids beloofde ons... jawel... hamerhaaien! Het waren de perfecte omstandigheden en de perfecte tijd van het jaar, het moment van de dag etc. Dus wij waren er klaar voor, GoPro gereed en gaan! De Kicker Rock zelf was al heel erg mooi, zie de foto's. We konden door een kloof heenzwemmen en zagen al snel zeehondjes, schildpadden en kleine haaien. Na de eerste snorkeltocht kwamen we terug op de boot waar de duikers super enthousiast waren, ze hadden hamerhaaien gezien! Wij natuurlijk teleurgesteld, maar we hadden nog een poging en volgens de gids zou het vandaag écht gaan gebeuren. Je raadt het natuurlijk al, geen hamerhaaien voor ons :( En de duikers hadden ze wéér gezien. We waren stiekem best wel teleurgesteld, maar ja, dan hebben we nu een goede reden om nog een keertje terug te gaan... 's Avonds kwamen we Amy tegen, die we in een hostel in Quito hadden ontmoet. Met haar hebben we gezellig biertjes gedronken en gegeten. Amy vertelde ons dat we in het Darwin Center de hoofdattractie hadden gemist: het lijk van Lonesome George, de laatste van zijn soort die in 2012 is overleden. We besloten dat we dat nog mooi even konden doen voor we het vliegtuig terug naar Quito zouden pakken. Amy beloofde ons een spectaculaire show inclusief elektronische muziek.
Zo gezegd zo gedaan. Nadat we waren opgestaan en voor de laatste keer heerlijk hadden ontbeten bij ons favoriete restaurantje gingen we weer op weg naar het Darwin Center. Hier vonden we 'La ruta del tortuga', een paadje met overal uitleg over de verschillende zeeschildpadden en de fokprogramma's. Aan het einde van het pad kwamen we aan bij een gebouwtje met een bewaker ervoor, deze vertelde ons dat we moesten wachten tot de groep uit minstens 10 mensen zou bestaan. Uiteindelijk waren we na 10 minuten wachten met 5 en toen mochten we het gebouw in. We kwamen eerst in een kleine kamer waar het heel koud was, hier moesten we eerst twee minuten 'op temperatuur komen' voor we de volgende kamer in mogen. Deze kamer is donker en er hangen twee gordijnen voor waar George moet zijn. De bewaker schuift de gordijnen plechtig open en DAAR IS IE DAN. Leuk om te zien hoor, kunnen we dat ook weer afstrepen, maar de levenden die we hebben gezien waren toch een stuk leuker ;) De elektronische muziek bleef ook uit, wat wel echt een domper was.
Na George was het tijd om naar het vliegveld te gaan, Jules zei in de taxi nog dat hij het zo jammer vond dat hij geen landleguaan had gezien. Maar de Galápagos stelden hem niet teleur, toen we op de bus naar het vliegveld aan het wachten waren zagen we er een die we nog even op de foto konden zetten. Yes! Jammer blijft dat we de hamerhaai niet hebben gezien, maarja, je kunt niet alles hebben..
We typen deze blog vanuit Lima, Peru. Wat er allemaal is gebeurd tussen de Galapagos en vandaag lezen jullie in de volgende blog, deze is al zo goed als af, maar het moet geen overkill worden natuurlijk!
Vergeet niet om de foto´s op Marline´s Facebook te kijken.
Liefs en hasta la vista baby!
Jules en Marline
!De foto´s staan op Facebook, we moesten anders gaan betalen van deze website..¡
De afgelopen maand in Ecuador is echt voorbij gevlogen. Ecuador is voor ons het land van de grotere ondernemingen, met minder kleinere stadjes en geld dat de portemonnees uitvliegt ;) Vandaar de titel, 'geld moet rollen'. Althans, ik denk dat dat er staat :)
De ochtend na onze vorige blog werden we wakker met het nieuws dat Marline's hond, Sep, ziek was en diezelfde avond geopereerd zou worden. Een spannende dag brak aan, we moesten van Mindo naar Quito reizen maar zaten de hele tijd in spanning. 'S middags toen we weer in Quito waren aangekomen kregen we het verlossende woord. Sep was overleden op de operatietafel omdat de tumoren die op zijn lever en milt zaten niet meer te behandelen waren. Een grote schok voor Marline en ontzettend kut om er niet bij te kunnen zijn, dan wordt het verwerken een stuk moeilijker, en heel onwerkelijk vooral.
Diezelfde avond moesten we nou juist super lang opblijven omdat we de nachtbus richting de jungle zouden pakken, niet echt ideaal als je net hebt gehoord dat je hond is overleden.. De bus was echt een verschrikking, het was ZO krap! De stoelen konden niet naar achteren en er was geen beenruimte, fijne nachtbus.. :P Om 7 uur 's ochtends kwamen we aan in Lago Agrio, waarvandaan we opgehaald zouden worden door een andere bus. Om 11 uur kwamen we aan bij een rivier waar de boten om ons naar de Amazone te brengen lagen te wachten. Hier werden we voorgesteld aan onze gids, Willian, en de rest van onze groep. We waren heel moe en toen we hoorden dat we 2,5 a 3 uur moesten varen naar onze lodge had iedereen in eerste instantie zoiets van 'bah, we willen gewoon slapen'.
Gelukkig was dat gevoel na 10 minuten op de boot al voorbij. Het was zo vet om door de jungle te varen en we werden ook al snel beloond met een grote groep aapjes die naast het water in de bomen zat. Niet lang daarna riep de gids opeens 'Sloth!!' en bleek er een luiaard boven ons hoofd te zitten, zo vet! Het doel was om een luiaard van dichtbij te zien, en nog geen 20 minuten in de jungle was dat al gelukt. We zagen verder nog meer aapjes, slangen, vogels en het ging maar door. Het was ook bizar hoe goed de gids dieren kon spotten, de boot ging niet heel langzaam en Willian kon van een paar meter afstand op snelheid dieren spotten. Heel tof, hoe erg wij ook ons best deden, ons lukte het niet.
Na een paar uur op het water kwamen we aan bij ons verblijf voor de komende dagen, een lodge diep in de jungle met een birdwatchtower (remember: Jules is de nieuwe Freek Vonk, dus voor hem hadden we deze lodge uitgekozen). Eerst hebben we heerlijk geluncht en daarna was het tijd voor een zeer welkome siësta. Na de siësta gingen we weer de boot in om op het grote meer naar de zonsondergang te kijken en toen het donker was gingen we met de boot op zoek naar kaaimannen en slangen. Weer bizar hoe goed de gids de dieren zag, hij scheen met een zaklamp in de bosjes en kon door een glinstering in de ogen van dieren weten wat voor dier het was. Zo zijn we heel dichtbij een kaaiman gekomen, bijna té.
De volgende dag gingen we 's ochtends een wandeling maken. In de boot zagen we nog een miereneter wat volgens de gids hooguit 2 keer per jaar voorkomt. Bijzonder! De wandeling begon in de stralende zon, maar het werd donkerder en donkerder en halverwege begon het te stortregenen. Niet zomaar een beetje maar keeeeihard. Ondanks onze regenlaarzen en poncho's waren we tot op het ondergoed drijfnat. Maar een ervaring was het wel. 'S middags na de lunch en de siësta gingen we weer naar het meer voor de zonsondergang en daarna stond het meest spannende punt op het programma: een nachtwandeling. We hebben zo veel spinnen gezien!
Op dag drie gingen we weer de boot in om naar een indiginous stam nog dieper in de jungle te gaan. Hier hebben we het typische yucabrood gemaakt en geproefd (droge boel) en zijn we langsgegaan bij de shamaan. Dat laatste was voor Marline een beetje te zweverig, maar ondanks dat nog steeds interessant om te zien. Op de laatste dag gingen we na het ontbijt weer terug naar Quito. Een lange reis en pas 's avonds om half 10 waren we in het hostel.
In Quito hebben we een fijne rustdag gehouden en daarna was het tijd voor de tweede grote activiteit: de Galápagos!
Meteen tijdens ons eerste wandelingetje na aankomst zien we aan de zee al een aantal zeehonden, de typische rode krabbetjes en zeeleguanen. Een goed begin! De eerste middag op Santa Cruz besteden we aan uitzoeken wat we gaan doen: een boottrip of dagtochten. We hebben uiteindelijk gekozen voor dagtochten, 8 dagen waren qua geld vergelijkbaar met 4 dagen op een boot. Dus wat betreft was de keus niet moeilijk. Toen we net wilden gaan boeken kwamen we Manuel en Julia tegen, waarmee we ook in de groep zaten van de jungletour. Zij hadden eigenlijk nog geen plannen en besloten bij ons aan te sluiten.
De volgende ochtend heeeel vroeg vertrokken we met de boot richting San Isabela, het grootste en meest westelijke eiland. Marline was lekker zeeziek, zelfs met de reispillen op. Maar dat was snel vergeten na aankomst op Isabela, weer overal zeehondjes en leguanen. We werden eerst naar een fantastische activiteit gebracht: flamingo's kijken. Helaas waren het er maar 5 en ook nog best ver weg. Onze activiteit 's middags was een stuk leuker: het eerste snorkelen! Meteen was het raak, we hebben gezwommen met zeehonden én zeeschildpadden! Vooral zeehonden zijn ZO leuk.
De volgende dag moesten we weer HEEL vroeg op om de vulkaan van het eiland te beklimmen. Onze gids was echt niet aardig, hij lachte Marline uit omdat ze op de rest wilde wachten die nog op de wc waren terwijl de gids al wilde vertrekken. Nare man, die heeft een boze blik gekregen. De wandeling was niet heel spannend, maar het uitzicht op de vulkaankrater was wel heel erg tof. Het is de grootste krater van de wereld met een diameter van 10km. Je snapt dus wel dat het fotograferen ervan een hele opgave was.
'S avonds kwamen we weer terug op het eiland Santa Cruz waar we in ons favoriete hotel van de hele reis terecht kwamen. De mevrouw had twee katten en die roken zo lekker, de hele patio rook naar die katten en er lagen haarballen en poepjes overal. Zo fijn, we konden op een gegeven moment niet meer normaal over de patio lopen. Gelukkig was de kamer wel echt prima voor Galápagos standaarden. Maar als we nu terugdenken aan die patio krijgen we weer rillingen. De laatste ochtend had de kat nog overgegeven over een stoel heen, hier hebben we mevrouw op gewezen maar toen we een paar uur later onze tassen kwamen halen was er niks gebeurd....................
De twee dagen daarna hadden we onze 'freedays'. De eerste daarvan was niet heel geslaagd, dus de volgende dag wilden we het beter aanpakken. We vertrokken vroeger en gingen met een taxi naar het binnenland om vulkanen te bekijken, door lavatunnels te lopen en de turtlefarm te bezoeken. Dat was echt tof, we konden heel dichtbij de schildpadden komen en we hebben er zelfs een zien bewegen (luie beesten). Daarna hebben we het Darwincenter bezocht en daar kennelijk de hoofdattractie gemist (daarover later meer) en gingen we eindelijk snorkelen. We hebben onze eerste babyhaaien en een rog gezien. En dat zomaar vanaf het strand.
Na de freedays was het tijd voor onze serie aan daytrips. Op dag 1 gingen we naar het eiland Santa Fé. Vooral de tweede snorkelplek was de moeite waard, het water was super helder en we hebben er met zeehondjes gespeeld in het water. Op de derde snorkelplek gingen we op zoek naar hamerhaaien. De zee was hier super diep en donker, en helaas waren de hamerhaaien net aan het lunchen ofzo. Ze waren in ieder geval niet in de buurt. Maar ach, we hadden hierna nog drie dagen om ze te kunnen zien, dus heel erg vonden we het niet.
De tweede dagtrip ging met de boot naar Pinzón, een eiland ten westen van Santa Cruz. Van deze dagtour waren we minder onder de indruk, er werden ons dolfijnen en opnieuw hamerhaaien beloofd, maar die waren er helaas weer niet. Wel hebben we heel dichtbij een jonge zeeschildpad gezwommen en heeft Jules een gouden rog gezien die verder niemand van de groep heeft gezien. Het werd ook nog even twee keer spannend, de eerste keer waren we een meisje kwijt die was afgedreven zonder dat de gids het gemerkt had die we moesten gaan zoeken en bij de volgende snorkelplek waren wij met een groot deel van de groep de gids kwijt die weer gewoon doorgezwommen was. Toen we de gids weer vonden en ik zei ´We waren je al best een tijdje kwijt..´ antwoorde hij met ´Why?´. Vandaag geen fooi voor de gids dus, die hebben we aan de kapitein en de kok gegeven.
Dag drie stond er een duiktrip op het programma, waar we heel erg naar uitgekeken hadden. We voeren met de boot naar South Seymour en daar hebben we eerst geoefend met naar de bodem zakken en weer omhoog gaan, de zuurstofslang onder water uit je mond halen en er weer indoen en water uit je bril halen onder water. Dit ging allemaal goed en na een rondje te hebben gezwommen gingen we naar de tweede duikplek om het geoefende in de praktijk te brengen. Hier werden ons weer hamerhaaien beloofd! Dus vol spanning gingen we weer onder water, veel hebben we niet gezien maar het was super tof. Het hoogtepunt was een haai van ongeveer 2 meter heel dichtbij! Maar na 10 minuten was de zuurstof van Manuel en Jules op en was Julia er klaar mee. Marline ging toen alleen met de instructrice nog een keer naar beneden en heeft toen nog een rog en rode kwallen gezien. Opgewonden en een tikkeltje jaloers (Jules op Marline omdat ze langer kon) keerden we weer terug naar onze kattenbasis.
Op onze laatste dagtrip gingen we naar het eiland San Cristobal, naar de befaamde Kicker Rock. Bij aankomst namen we afscheid van Manuel en Julia omdat zij een nachtje op het eiland zouden blijven. De gids beloofde ons... jawel... hamerhaaien! Het waren de perfecte omstandigheden en de perfecte tijd van het jaar, het moment van de dag etc. Dus wij waren er klaar voor, GoPro gereed en gaan! De Kicker Rock zelf was al heel erg mooi, zie de foto's. We konden door een kloof heenzwemmen en zagen al snel zeehondjes, schildpadden en kleine haaien. Na de eerste snorkeltocht kwamen we terug op de boot waar de duikers super enthousiast waren, ze hadden hamerhaaien gezien! Wij natuurlijk teleurgesteld, maar we hadden nog een poging en volgens de gids zou het vandaag écht gaan gebeuren. Je raadt het natuurlijk al, geen hamerhaaien voor ons :( En de duikers hadden ze wéér gezien. We waren stiekem best wel teleurgesteld, maar ja, dan hebben we nu een goede reden om nog een keertje terug te gaan... 's Avonds kwamen we Amy tegen, die we in een hostel in Quito hadden ontmoet. Met haar hebben we gezellig biertjes gedronken en gegeten. Amy vertelde ons dat we in het Darwin Center de hoofdattractie hadden gemist: het lijk van Lonesome George, de laatste van zijn soort die in 2012 is overleden. We besloten dat we dat nog mooi even konden doen voor we het vliegtuig terug naar Quito zouden pakken. Amy beloofde ons een spectaculaire show inclusief elektronische muziek.
Zo gezegd zo gedaan. Nadat we waren opgestaan en voor de laatste keer heerlijk hadden ontbeten bij ons favoriete restaurantje gingen we weer op weg naar het Darwin Center. Hier vonden we 'La ruta del tortuga', een paadje met overal uitleg over de verschillende zeeschildpadden en de fokprogramma's. Aan het einde van het pad kwamen we aan bij een gebouwtje met een bewaker ervoor, deze vertelde ons dat we moesten wachten tot de groep uit minstens 10 mensen zou bestaan. Uiteindelijk waren we na 10 minuten wachten met 5 en toen mochten we het gebouw in. We kwamen eerst in een kleine kamer waar het heel koud was, hier moesten we eerst twee minuten 'op temperatuur komen' voor we de volgende kamer in mogen. Deze kamer is donker en er hangen twee gordijnen voor waar George moet zijn. De bewaker schuift de gordijnen plechtig open en DAAR IS IE DAN. Leuk om te zien hoor, kunnen we dat ook weer afstrepen, maar de levenden die we hebben gezien waren toch een stuk leuker ;) De elektronische muziek bleef ook uit, wat wel echt een domper was.
Na George was het tijd om naar het vliegveld te gaan, Jules zei in de taxi nog dat hij het zo jammer vond dat hij geen landleguaan had gezien. Maar de Galápagos stelden hem niet teleur, toen we op de bus naar het vliegveld aan het wachten waren zagen we er een die we nog even op de foto konden zetten. Yes! Jammer blijft dat we de hamerhaai niet hebben gezien, maarja, je kunt niet alles hebben..
We typen deze blog vanuit Lima, Peru. Wat er allemaal is gebeurd tussen de Galapagos en vandaag lezen jullie in de volgende blog, deze is al zo goed als af, maar het moet geen overkill worden natuurlijk!
Vergeet niet om de foto´s op Marline´s Facebook te kijken.
Liefs en hasta la vista baby!
Jules en Marline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
